Wereldreis Afl. 59 Nederland – Oost West Thuis Hoelang…?

Je kent ze wel, data die zo ontzettend ver weg klinken dat ze niet lijken te bestaan. Ze staan niet in je agenda, zelfs niet op de laatste bladzijde en op je telefoon moet je minstens tien maanden door scrollen om ze te zien verschijnen. 22 Juni 2012 was zo’n datum voor ons. De datum waarop onze wereldreis zou eindigen en we weer op Schiphol zouden landen.


De piloot had ons in Madrid al gewaarschuwd, de landing zou nat, winderig en wiebelig worden. Wat hadden we een zin om weer voet op Nederlandse bodem te zetten… Maar gelukkig stond er ook veel leuks op ons te wachten. Na een korte vlucht was het moment daar, aan de andere kant van de deuren zouden we na elf maanden onze familie en vrienden weer in real life ontmoeten. Een geweldig onthaal vol slingers, bloemen, geknuffel, ahhh’s en ohhh’s en oranje meuk dat overgebleven was van het EK. Ook stond er een leuke ‘welkom thuis borrel’ op ons te wachten en zo werd ook 22 juni 2012 een dag om niet snel te vergeten.

Nu, twee dagen later, tikt de regen al uren tegen de ramen en hebben we de lange mouwen weer tevoorschijn gehaald. We zijn dus écht in Nederland en beseffen ons dat we ontzettend veel gezien, gevoeld, geroken, geproefd en gehoord hebben tijdens onze fantastische reis. Elf maanden lang hebben onze zintuigen op scherp gestaan. Ook hebben we ontzettend veel geleerd.

Bijvoorbeeld dat wij (en jullie) onzettend lucky zijn met het feit dat we in Nederland geboren zijn. We hebben ontzettend veel armoede en leed gezien. In Afrika leefden mensen in hutjes van leem zonder electriciteit en water. Veel kinderen hebben in Zuid-Afrika, Namibië, Botswana of Zimbabwe geen kans om naar school te gaan en doormiddel van hun opleiding straks geld te gaan verdienen. Ook een sociaal vangnet is hier niet aanwezig en het is maar hopen dat je niet ziek wordt, gezondheidszorg is er alleen als je het kan betalen.

Maar ook in China, een ontwikkeld land met een booming economie gaat het er niet altijd even gemakkelijk aan toe. Decennialang ging China gebukt onder het dictatoriale communistische bewind van Mao. Nu is het land een van de snelst groeiende economieën ter wereld. Het communisme overheerst hier echter nog steeds. Zo heeft het land een grote digitale Chinese muur om zich heen staan om de bevolking de vrijheid van meningsuiting te ontnemen. Probeer je hier Facebook, YouTube of Twitter te openen dan kom je er bekaaid vanaf. Het is hier niet de bedoeling dat je in contact komt met andere denkwijzen.

Wanneer je als Tibetaan in het voormalige Tibet bent geboren heb je het ook niet makkelijk. Zij worden in hun eigen ‘land’ dagelijks onderdrukt door de communistische Chinese overheid. Uit protest tegen de Chinese onderdrukking en het gebrek aan religieuze vrijheid schreeuwen boeddhistische monniken hier om hulp en aandacht voor deze barre situatie.

In de Filipijnen vierden wij vakantie en leerden wij Noemi kennen. Noemi maakte elke dag ons appartement schoon, waste onze kleding, plukte verse bloemen voor op tafel, deed de boodschappen en voorzag ons waterapparaat van vers water. Maar Noemi deed dat ook voor de vakantiegangers in nog vier andere appartementen. Dagelijks was zij van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat aan het ‘zorgen’ voor ons. Na een lange werkdag sliep zij ‘s nachts intern in het personeels bungalowtje en de volgende dag stond zij weer vroeg klaar om het ons naar onze zin te maken. Zes dagen per week zorgde zij dat het ons aan niets ontbrak. Maar in haar eigen leven ontbrak een hoop. Haar ouders zorgden voor haar twee kleine kinderen die op een ander (goedkoper) eiland leefden. Met het kleine beetje salaris dat Noemi kreeg voor het harde werken onderhield zij haar kinderen maar ook haar ouders. Op haar vrije dag reisde Noemi terug naar haar familiehutje om haar kinderen één dag per week te kunnen vertroetelen. Kerstmis een familiefeest? Rond die periode is het op de Filipijnen hoogseizoen en werkt Noemi gewoon twee keer zo hard. Verjaardagen van haar kinderen? Alleen als die toevallig op haar vrije dag vielen.

En wat hebben we genoten van Indonesië. We hebben de meest prachtige vulkanen en meren gezien. Maar verscholen tussen al dat moois hebben we ook minder mooie dingen gezien. De Ijen vulkaan staat bekend om haar zwavel die hier nog met de hand gewonnen wordt. Vanaf de rand van het meer komen regelmatig zwaveldragers omhoog klimmen. Zij werken hier onder ontzettend slechte arbeidsomstandigheden voor een paar centen per dag. Op hun rug tillen zij twee keer op een dag bijna 80 kilo zwavel van de rand van het meer naar de andere kant van de vulkaan. De schouders van deze arme mannen zijn gevuld met blaren en hun botten zijn vervormd door het zware gewicht dat zij op hun schouders meedragen. Sommigen van hen leggen deze tocht af op een paar afgetrapte slippers, andere dragen veel te grote laarzen met gaten erin. Een Arbowet, daar heeft men nog nooit van gehoord.

Maar ook waren er over de hele wereld mensen te vinden die zeven dagen per week, meer dan twaalf uur per dag, jaar in jaar uit in kleine hutjes langs de weg staan om eten en drinken te verkopen. Kinderen die op het strand zelfgemaakte armbandjes verkopen om op die manier hun vader en moeder te helpen met brood op de plank te krijgen. Jonge vrouwen die uit wanhoop zichzelf aanbieden om hun kinderen te kunnen onderhouden. Maar ook vrouwen die gevangen zitten in traditionele rollenpatronen en graag zouden willen werken buiten het huis en het liefst willen laten zien wat zij in hun mars hebben. Al deze mensen hebben geen enkel uitzicht op verandering. En weet je, ze zijn er niet eens heel ontevreden mee. That’s life zeggen zij. Maar al deze mensen hebben stuk voor stuk een prachtige glimlach op hun gezicht. Vaker en groter dan dan wij met z’n allen bij elkaar. Ze klagen niet, (over)leven en zijn gelukkig met wat ze hebben. En ook al is dat zo ontzettend weinig, ze waarderen het groots.

Okee, we zullen het eerlijk bekennen: we hadden stiekem helemaal niet zo’n zin om terug naar Nederland te gaan. Maar we hebben ons zelf even tot de orde geroepen. Wij hadden de kans, de tijd, het geld, het paspoort, de vrijheid en gezondheid om elf maanden lang de wereld te ontdekken. Een avontuur dat voor velen in deze wereld op dit moment onmogelijk is en ook nooit mogelijk zal worden. En ook al regent het op dit moment al de hele dag, verkeert Nederland in crisis nummer zoveel, zitten we beiden zonder werk en zullen we wanneer we weer werken nooit meer wennen aan die paar vakantiedagen per jaar; zo gek is ons kleine landje niet!

Maar we moeten wel wat meer lachen!!!

Facebook Twitter Email Linkedin Digg Delicious

Tags: , , , , , , , , ,

12 Comments

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

*

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>

Copyright © 2011-2024 Reis de Wereld Rond All rights reserved.

Webdesign: ctrlB